Mijn besluit om medicijnen te slikken

Het heeft voor mij even geduurd voordat ik besloten had om medicijnen te gaan slikken en de reden waarom vertel ik in deze blog.

Ik was al een tijdje bezig met therapie. Het ging zeker de goeie kant op, alleen bleef ik op een punt hangen. Eerst dacht ik dat ik het alleen met therapie kon, maar kwam erachter dat ik net niet over een drempel kon stappen. Ik kreeg nog niet de rust in mijn lijf om mijn angsten goed aan te kunnen pakken. Dit heb ik met de psychiater besproken en toen vroeg ze of ik al een keer had over nagedacht om medicijnen te gaan slikken.

Daar had ik zeker al een keer over nagedacht. Alleen toen de negatieve veranderingen aan mij verteld werden was ik daar best bang voor. Er werd wel gezegd dat echt niet iedereen last heeft van die negatieve veranderingen. De ergste verandering die kon gebeuren in mijn ogen was dat mijn gedachten erger werden in het begin. Dat zou na ongeveer twee maanden weer verdwijnen, want dan was je lichaam er aan gewend. Doordat ik dat hoorde wilde ik dat wel eerst bespreken met mensen om mij heen en mijn huisarts.

Als eerst heb ik het besproken met mijn moeder en haar vriend. Ze stonden er heel positief tegenover. Ze zeiden dat ik het altijd kon proberen en als het niet ging dat ik weer kon afbouwen. Dat was een meer gerustellende reactie en begon er al minder aan te twijfelen. Mijn vriend stond er ook zo tegenover en zei eigenlijk hetzelfde als mijn moeder en haar vriend. Veder heb ik niet echt negatieve reacties gehad. Sommige zeiden wel dat het troep is, maar dat ik moest doen wat het beste voor mij voelde.

Ik had ook een afspraak gemaakt met mijn huisarts. Want ik wilde graag weten hoe zij er over dacht. Eerst vertelde ik dat ik best wel bang was om de medicijnen te slikken, omdat er gevolgen aan konden zitten. Ze vertelde dat ze best wel wat mensen kende die dat medicijn ook slikken en die daar veel baat bij hebben. Toen ik dat hoorde wist ik mijn besluit zeker. Ik ging het proberen en als het niks voor mij was dan stopte ik er mee.

Na al die gesprekken heb ik weer contact opgezocht met mijn psychiater en verteld dat ik het wilde proberen. De eerste keer was best spannend. Het was fijn dat mijn zusje er bij was, omdat ik niet wist wat het bij mij ging doen, maar ik had er geen last van gelukkig.

Het ging eigenlijk hartstikke goed met de medicijnen had nergens last van. Een paar weken later had ik weer een afspraak met de psychiater en hadden we besloten om de medicijnen iets op te hogen, want ik zag nog niet veel resultaat. Uiteindelijk kreeg ik meer rust in mijn lijf waardoor ik steeds meer de angsten kon aanpakken en onder controle kon en nog steeds ook kan houden.

Nu iets meer dan een jaar geleden ben ik begonnen met het slikken en ben nog steeds blij dat ik het toch geprobeerd heb. Als ik het niet had gedaan dan was ik denk ik wel veder gekomen, maar niet zo ver als nu.

Voor mij heeft het geholpen, maar bij iedereen is het weer anders. Als je er overna denkt of dat het jou verder zou helpen is mijn advies om zeker met mensen om je heen, je huisarts en/of waar je hulp van krijgt informatie na te vragen en of het voor jou zou helpen.

Dank je wel voor het lezen!

Liefs,

Jaimy