Softbal en gedachtes

Er is maar één moment waar ik zeker weet dat ik geen angsten heb en dat is als ik aan het softballen ben. Ik focus mij alleen maar op het spel. Er komen geen andere gedachtes in mij op. 

Ik ben begonnen met softbal in mijn jeugd, maar op een gegeven moment ging ik naar de middelbare school en wilde ik iets meer tijd in school stoppen. In 2016 wilde ik graag een team sport weer gaan doen. Eerst had ik een paar keer mee getraind met voetbal. Vind het een ontzettende leuk sport, maar niet echt mijn ding. Daarna ben ik verder gaan kijken. Toen bedacht ik mij dat het mij wel weer leuk leek om weer te gaan softballen. Heb toen contact gezocht met een oud teamgenoot en daar kreeg ik contactgegevens van de coach. Doe het nu alweer drie jaar met veel plezier. Ik begon in dames 1 waarmee we toen in de 3e klasse uitkwamen. Daarin werden we kampioen en zijn we doorgestroomd naar de 2de klasse. Maar na dat seizoen viel het team helaas uit elkaar. Toen ben ik naar een ander team gegaan binnen de club, waarmee ik dit jaar in de 4e klasse heb gespeeld. Volgend seizoen ga ik naar een andere club, omdat ik graag 3de klasse wil spelen en dat is binnen de club waar ik nu zit niet mogelijk helaas.

Maar waarom heb ik geen angst onder het spelen?

Die vraag kan ik niet volledig beantwoorden. Ik denk zelf dat het te maken heeft met de afleiding en helemaal in het spel zitten. Er zijn een paar factoren bij softbal die er voor zorgen dat ik de afleiding heb, maar alles bij elkaar zorgt ervoor dat ik geen gedachtes meer in mijn hoofd heb. Het belangrijkste wat ik dus te weten ben gekomen is dat afleiding heel belangrijk is, of eigenlijk je gedachtes te verzetten is het allerbelangrijkst, want daardoor verdwijnen de gedachtes en vergeet je dat ze er waren. Die rust in mijn hoofd is heel erg fijn.

Bij softbal weet ik als enige dat ik mijn angst onder controle heb. Voor de rest ben ik nog op zoek wat voor mij de beste manier is. Onlangs nog door te overleggen op therapie en het met mensen te hebben besproken heb ik besloten om medicijnen te gaan gebruiken. Ik heb dit besloten, omdat de drempel nog te hoog is om sommige stappen te kunnen nemen. Tot nu toe heb ik het gevoel dat het nog niet werkt, maar misschien in mijn onbewust zijn wel. Maar het kan ook nog even duren omdat ik er pas 1,5 maand mee bezig ben. Het was een moeilijk besluit, maar denk dat dit het beste is om nog meer controle te krijgen over mijn gedachtes en handelingen.

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Jaimy